تا حالا بیرون از خونه آرایش نکرده بود.
محجبه نبود،خیلی فانتزی هم نبود!!
گفت می خام آرایش کنم.
تعجب نکردم!
اما پرسیدم چرا؟
گفت اعتماد ب نفس می خام،
وقتی بیرون می رم خیلی از دخترا از من خوشکل ترن.
مگه من چی کم دارم؟
منم می خام خوشکل باشم،بهم نگاه بشه،
دیده بشم...
گفتم ینی از نگاه بقیه،اعتماد ب نفس می گیری؟
ینی انقدر بقیه پیش تو ارزش دارن و تو انقدر پیش خودت بی ارزشی؟!
گفتم ب نظر من این،عین ضعف نفسه!
و تو خودت اولین دلیل این ضعفی!
چون ارزش رو ب دیگران دادی و خودت رو با دیگران می سنجی!
گفتم حرمت دختر ایرانی رو دست کم گرفتی!
گفتم منکر این نیستم ک هر دختری ارایش کنه،خوشکل میشه،
اما ب نظرت هر چشمی لیاقت دیدن زیبایی تو رو داره؟
هر چشمی حق لذت بردن از دیدن این زیبایی ها رو داره؟
وقتی تو ب هر کس و ناکسی اجازه میدی تو رو ببینه،
و می خای از توجه هر کسی،حتی کسی ک ارزشش از تو پایین تره،اعتماد ب نفس بگیری،
در واقع خودت رو پایین نیاوردی؟!!
و این ضعف نفس نیست؟!!
سکوت کرد!
و من یاد شاهنامه فردوسی افتادم.
اونجا ک از افتخار زن ایرانی میگه :
منیژه منم،دخت افراسیاب/برهنه ندیده تنم آفتاب
زن ایرانی!
انقدر والایی ک آفتاب هم شایستگی دیدنت را ندارد..
پاورقی..........................................................................................
نژاد پرست نیستم!
زن ایرانی،تمثیلیست از پاکی و زیبایی..
