فَلَا تَهِنُوا وَتَدْعُوا إِلَى السَّلْمِ وَأَنتُمُ الْأَعْلَوْنَ وَاللَّهُ مَعَکُمْ وَلَن یَتِرَکُمْ أَعْمَالَکُمْ محمد/35

پس سستی نورزید،تا به سازش دعوت کنید،با اینکه شما برترید و خداوند با شماست و هرگز چیزی از (پاداش) اعمالتان کم نمی کند.

وَ إِنْ جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَها انفال/61

و اگر دشمن آغوش خود را برای صلح باز کرد،شما نیز بال خود را بگشایید و پیشنهاد صلح را بپذیرید.

شاید در نگاه اول به نظر برسه که این آیات همدیگرو نقض می کنن.

و یا این سوال پیش بیاد ک بالاخره چی کار کنیم؟تکلیف ما عمل به کدوم آیه هست؟

اما با ی کم دقت مشخص میشه ک هر کدوم از این دو آیه،اشاره ب جنبه های متفاوتی دارن.

:

 سازش بر اساس ترس و سستی و رعب زدگی رو ناپسند می دونه.ک اتفاقن آرزو و علاقه دشمنان هم هست.

چنان ک در آیه 9 سوره قلم هم اومده:

وَدُّوا لَوْ تُدْهِنُ فَیُدْهِنُونَ ‏

ایشان دوست می‌دارند که نرمش و سازش نشان دهی ، تا آنان هم نرمش و سازش کنند،

( بدین امید که برخی از فرمانهای خدا را به خاطر آنان ترک کنی ، و در بعضی از مسائل با ایشان همگام و همآهنگ شوی ) .‏

اما مدارا از موضع قدرت و ترحم بر ضعیف،پسندیدست.

اسلام میگه شما باید از نظر روحیه و امکانات و قدرت در مرحله عالی باشید.اون موقع اگه دشمن تقاضای صلح کرد،بپذیرید.

گلابی نوشت:

تلخیص از تفسیر نور