اینم خلاصه یه قسمت دیگه از صحبت های استادمون:
به میزانی که تو بر خواب و خور و خشم و شهوتت غلبه کنی،خدا ازت راضیه.
به میزانی که تو سوار دنیایی،خدا ازت راضیه.
مومنان افسرده کسانی هستند که نتونستن بر خواب و خور و خشم و شهوتشون(طبیعت انسان)غلبه کنن!
این همه سال سینه زدن و هیئت رفتن برای رسیدن به طبیعت بهتر!
خدا و دین،وسیله رسیدن به دنیا نیست!وسیله رسیدن به سعادته!
اهالی ایمانی که با خدا سر دنیا دعوا می کنن،افسرده هستن.
حاجات کسی که با خدا در مجادله و دعوا هست که مستجاب نمیشه!
ان معی ربی سیهدین
:همراه من خدایی هست که که منو هدایت می کنه.
ما توی ملک خداییم!نه اینکه خدا یه طرف،ما هم یه طرف،و برای گرفتن حاجاتنون دعوا کنیم!
ارتباط ما با خدا باید یه ارتباط بدون سوءتفاهم باشه.
برای حاجات دنیایی،به این نیت بگین که دعاست،و دعا عبادته!
اما برای حاجات معنوی،گیر بدین به خدا،اصرار کنین.
یاد بگیریم خود خدا مطلوبمون باشه!
گر از دوست چشمت به احسان اوست،
تو در بند خویشی،نه در بند دوست!
باید دنبال اون بگردی!
سرویسی که خدا به ما میده،خیلی بیشتر از اون چیزیه که لیاقتشو داریم.
پس چون بیشتره،همیشه باید راضی باشیم!
ما ها چه قدر دغدغه "رضا" داریم؟
چه قدر برامون مهمه از خدا راضی بشیم؟
توی توسل هات از خدا بخواه!
برای رابطه ی غیر اصلاح شده ی خودت و خدا و رفع سوءتفاهم خودت و خدا،دعا کن!چهله بگیر
دنیا زندان مومن است.
کدام زندان؟زندانی که باید رنج بکشی؟این ادبیات دین ما نیست.این ادبیات نهج البلاغه نیست!
زندان یعنی جایی پایین تر از بهشت.اینکه مومن در دنیا محدوده،یعنی زندان!
شادی ها و دارایی های تو،شادی ها و دارایی هایی هست که تو برای دیگران ایجاد کردی.
بهترین زندگی رو اونایی دارن که دیگران بیشتر از خودشون تو زندگیشون سهم دارن!
شهید در زندگیش سهمی برای خودش نداره.و علی الارواح التی حلت بفائک!
اینها چون راحت زندگی کردن،راحت هم از دنیا می رن.
گلابی نوشت:
ایشالا عمل کننده باشیم!
